Και κάπως έτσι περάσαμε από το καθημερινό ερώτημα “Τι να φορέσω πάλι σήμερα” στην ολοήμερη πιτζάμα ή φόρμα - στην περίπτωση που έχουμε να βγούμε για λίγο έξω, για κάποιον από τους λόγους του 13033. Από τα μέσα Μαρτίου μέχρι σήμερα, και για κάποιους ενδεχομένως και από λίγο πιο πριν, το καθημερινό ντύσιμο έχει πλέον λιγότερη, έως και καμία σημασία. Η “ψυχολογία του ντυσίματος” κατά τη διάρκεια της καραντίνας στο πλαίσιο της πανδημίας του COVID-19 μπορεί να ακούγεται ως κάτι ήσσονος (έως και μηδαμινής) σημασίας, ωστόσο τα ρούχα και τα αξεσουάρ, συνδυαστικά με την προσωπική περιποίηση, μπορούν να είναι πολύτιμοι σύμμαχοί μας σε μια περίοδο γεμάτη δυσκολίες.
Τι σημαίνει “ψυχολογία του ντυσίματος”; Έχουν τα παντελόνια συναισθήματα;
Τα παντελόνια μπορεί να μην έχουν συναισθήματα, όμως οι άνθρωποι που τα φοράμε σίγουρα έχουμε και η σχέση μας με το ντύσιμο είναι αμφίδρομη. Ένα όμορφο ή άνετο ρούχο μπορεί να μας φτιάξει την ημέρα, ενώ ένα άβολο, λερωμένο ή παραμελημένο ρούχο μπορεί να είναι ο παράγοντας που θα ρίξει περαιτέρω την ψυχολογία μας σε μια δύσκολη φάση της ζωής μας.
Μεταξύ άλλων, η “ψυχολογία του ντυσίματος” αντανακλάται στην εικόνα που αποκτούν οι άλλοι για εμάς, στα μηνύματα που θέλουμε να περάσουμε στους άλλους ή/και να θυμόμαστε εμείς ταυτόχρονα, στη διάθεση, όπως προαναφέραμε, αλλά και στην παραγωγικότητα/ αποτελεσματικότητα των διαφόρων δραστηριοτήτων μας. Για παράδειγμα, κανείς (μάλλον) δεν κατάφερε να κάνει επιτυχώς κοιλιακούς φορώντας ένα πολύ στενό φόρεμα ή να μεταφυτεύσει μια γλάστρα με ένα πάλλευκο μεταξένιο σύνολο, χωρίς να χρειάζεται να επισκεφθεί το καθαριστήριο αμέσως μετά. Βέβαια, αυτό στηρίζεται πάνω στην θεμελιώδη αρχή (για όσους την ασπάζονται) πως “ντυνόμαστε για εμάς” πρωτίστως και κατ’ επέκταση λαμβάνοντας υπόψιν τις εκάστοτε περιστάσεις.
Τι σημασία έχει η “ψυχολογία του ντυσίματος” όταν δε σε βλέπει κανείς;
Όσοι δουλεύουν από το σπίτι αυτή την περίοδο και ειδικά αν πρέπει να πραγματοποιήσουν συσκέψεις μέσω κάποιας ηλεκτρονικής πλατφόρμας, ενίοτε είναι “υποχρεωμένοι” να ντύνονται όπως όταν πήγαιναν κανονικά στο γραφείο τους. Όσοι δεν έχουν τέτοια υποχρέωση, συνήθως προτιμούν να ντύνονται απλώς άνετα, σαν να βρίσκονται σε διακοπές στο σπίτι. Καλύτερα περνάμε, στο σπίτι μας και παντού, όταν είμαστε ντυμένοι όπως θέλουμε, όπως αισθανόμαστε, όπως έχουμε ονειρευτεί ή όπως μάς έτυχε και μας βόλεψε. Έτσι μπορούμε να συνεχίζουμε τη ζωή μας αντλώντας δύναμη από την ίδια την καθημερινότητα. Ενίοτε, όμως, η άνεση στην καθημερινότητα κρύβει μια παγίδα: αυτή της παραμέλησης του εαυτού μας.
Είναι άλλο να φοράμε μια τρύπια φόρμα επειδή αισθανόμαστε πως αυτή μάς αγκαλιάζει (κυριολεκτικά και μεταφορικά) πιο ζεστά από οποιοδήποτε άλλο ρούχο μας, ειδικά σε μια περίοδο που έχουμε ανάγκη τα όμορφα συναισθήματα κι άλλο να τη φοράμε επειδή έτσι θεωρούμε πως “πρέπει”, αφού είμαστε σπίτι και “δε θα μας δει κανείς”.
“Θα μας δούμε εμείς”, είναι η απάντηση σε αυτό και πολλές φορές, ειδικά όταν δε μπαίνουμε καν στον κόπο να αλλάξουμε τις πιτζάμες μας, το αποτέλεσμα είναι όλες οι ώρες και όλες οι μέρες να μοιάζουν “ακόμα πιο ίδιες”. Προφανώς και στην παρούσα φάση της ζωής μας δεν έχουμε πολλές επιλογές κινήσεων και ειδικά διασκέδασης, γιατί όμως να μην αφήσουμε τον εαυτό μας να εκφραστεί ελεύθερα στιλιστικά, εφόσον πρακτικά έχουμε αυτή τη δυνατότητα;
Ντύνομαι, άρα αισθάνομαι, άρα προσπαθώ
Στα social media και ειδικά στο Instagram βλέπουμε να αντικατοπτρίζεται η εκάστοτε “πλειοψηφική ψυχολογία” - μιας και “συλλογική ψυχολογία” δε μπορούμε να πούμε στ’ αλήθεια πως υπάρχει. Αυτή την περίοδο βλέπουμε σε αυτό, μεταξύ άλλων, φαγητά, αναδρομές στο παρελθόν και πολλές υποσχέσεις για “μετά την καραντίνα”.
Εδώ και λίγες ημέρες μια χρήστρια του πιο πάνω μέσου ξεκίνησε ένα κάλεσμα που, δεν αποτελεί μεν “πρόκληση” (“challenge”), αλλά παρακίνηση να κάνουμε κάτι για τον εαυτό μας. H ετικέτα #karantinomaiomorfa εμπεριέχει ένα λογοπαίγνιο και μια πρόσκληση να ξυπνήσουμε το πρωί και να ντυθούμε όμορφα, δηλαδή όπως θα θέλαμε να ντυθούμε αν θα βγαίναμε έξω σε συνθήκες προ πανδημίας (με κάποια επιδίωξη, όπως για παράδειγμα μια επαγγελματική συνάντηση, ή και χωρίς καμία τέτοια πρόθεση). Δεν θα σώσει τον κόσμο, όμως είναι μια καθημερινή υπενθύμιση των λόγων για τους οποίους προσπαθούμε όλοι μαζί, καθένας όπως μπορεί, να διαχειριστούμε την πανδημία, έχοντας διαρκώς στο μυαλό μας πως, κάποια στιγμή στο μέλλον, θα μπορούμε σταδιακά να ξαναφτιάξουμε την καθημερινότητά μας όπως προ COVID-19.
Το ντύσιμο είναι μια υπενθύμιση του ποιοι είμαστε και κατά τη διάρκεια της καραντίνας, μια επιπλέον προσπάθεια να παραμείνουμε αισιόδοξοι και γεμάτοι θέληση να παλέψουμε όλοι μαζί ενάντια στον κοινό εχθρό. Τα ρούχα μας δεν καθορίζουν το ποιοι είμαστε, μας βοηθούν όμως, εφόσον το επιθυμούμε, να παραμείνουμε ο εαυτός μας σε μια περίοδο που το έχουμε απόλυτη ανάγκη.
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ
ΑΦΗΣΤΕ ΤΟ ΣΧΟΛΙΟ ΣΑΣ